Το Class Act κατευθύνεται στο Mitchell 4465

Januar 26, 2023 0 Von admin

Πολλές μπάντες σχηματίζονται κατά τη διάρκεια των σχολικών τους ημερών και όταν τα μέλη της μπάντας φτάνουν τα 70 τους, έχουν συνταξιοδοτηθεί ή σκέφτονται να αποσυρθούν – κάποια, φυσικά, δεν τα έχουν καταφέρει. Αλλά τέσσερις συμμαθητές του Κουίνσλαντ από τη δεκαετία του 1960 αποδεικνύουν ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ικανοποιηθούν παλιά όνειρα.

Ο Terrence Bryne αφηγείται την ιστορία του συγκροτήματός του και τις περιπέτειές του. Υπολογίζει ότι το επόμενο τραγούδι τους θα έχει πιάνο στο Bunyapa Park.

Από πού ξεκίνησε;

Τρεις από εμάς από την τάξη του 1964 αποφασίσαμε να διοργανώνουμε ένα μυστηριώδες γεύμα επισκεπτών κάθε μήνα. Θα προσκαλούσαμε εκ περιτροπής έναν συμμαθητή της χρονιάς μας. Μόνο ο καλεσμένος θα γνώριζε την ταυτότητα του καλεσμένου μέχρι τις 12 το μεσημέρι της πρώτης Τετάρτης του μήνα.

Τώρα έχουμε κρατήσει 24 γεύματα.

Οι προσκεκλημένοι ήταν πολύ πρόθυμοι να μεταδώσουν λεπτομέρειες της ζωής τους πριν και μετά το σχολείο.

Για πολλούς ήταν σαν να περίμεναν χρόνια να τους ρωτήσει κάποιος για τη ζωή τους. Για εμάς ήταν μια αποκάλυψη.

Η ιδέα του σχηματισμού ενός συγκροτήματος αναπτύχθηκε από τα γεύματα.

Από τα 14 μου περίπου, ονειρευόμουν να παίξω σε ένα συγκρότημα. Ασχολιόμουν με την κιθάρα όλα αυτά τα χρόνια, σε εκρήξεις. Μόνο ένα μέλος είχε παίξει κιθάρα και τραγουδούσε ημιεπαγγελματικά. Ένας άλλος είχε μια σύντομη επαφή με ένα συγκρότημα τη δεκαετία του 1960, αλλά απέτυχε λίγο μετά τη σύστασή του και τίποτα από τότε. Το άλλο μέλος είχε χαζέψει όπως εγώ.

Οπότε περάσαμε από τη δίνη της εξάσκησης και της περισσότερης εξάσκησης. Κατά καιρούς αναρωτιόμασταν πού πηγαίναμε.

Αλλά τελικά τα πράγματα άρχισαν να συγχρονίζονται. Αρχίσαμε να γράφουμε τα δικά μας τραγούδια και δώσαμε όνομα, Class Act.

Το επόμενο βήμα ήταν να μπορέσουμε να θυμηθούμε τις λέξεις και τις συγχορδίες μιας συλλογής τραγουδιών χωρίς αναφορά σε αντιγραφή. Με αυτό στο χέρι παίζουμε μόνο «in house» ή κοιτάμε εξωτερικές παραστάσεις, θυμόμαστε ότι ήμασταν όλοι 70 χρόνια και πλέον.

Ένας από την ομάδα πήγε σε ένα δημοτικό οικοτροφείο σε ένα μικρό μέρος που ονομάζεται Yarraman. Έτσι ξεκινήσαμε να γράψουμε ένα τραγούδι που ονομάζεται Yarraman και αυτό οδήγησε σε τρεις αυτοσχέδιες παραστάσεις στα δύο ξενοδοχεία της πόλης και στο κέντρο κληρονομιάς. (Το πρώην σχολείο αποτελεί πλέον το κέντρο κληρονομιάς).

Ενθαρρυμένοι από αυτή την απάντηση, κοιτάξαμε σε έναν άλλο στόχο. Μια πόλη παρόμοιου μεγέθους και ο Μίτσελ μου ήρθε στο μυαλό. Ο Μίτσελ είχε επίσης άμεσες διασυνδέσεις με δύο μέλη του συγκροτήματος. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Μίτσελ και ο πατέρας ενός άλλου μέλους γεννήθηκε εκεί στις αρχές του 1900.

Μια γραμμή στο τραγούδι MITCHELL4465 πάει ως εξής:

«Οι γονείς μας γεννήθηκαν εδώ πριν από πολλά χρόνια. Τώρα επιστρέψαμε, ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος».

Όταν φτάσαμε στο Μίτσελ ένα απόγευμα της Δευτέρας, ήμασταν ασυγκίνητοι. Οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν για τη μικρή δυτική πόλη είχαν οδηγήσει σε πληθυσμιακή μετατόπιση. Από τα πέντε μόνιμα ξενοδοχεία μόνο ένα λειτουργούσε.

Δώσαμε μια παράσταση στο μπαρ του ξενοδοχείου εκείνο το βράδυ και τραγουδήσαμε το τραγούδι μας MITCHELL4465. Μας άφησε όλους αρκετά ίσους. Το επόμενο πρωί, ψάχναμε να δραπετεύσουμε στον επόμενο στόχο μας, τον Ντάλμπι, όταν μας φώναξε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου.

Ήθελε να μάθει τα ονόματά μας, τα ονόματα των γονιών μας και πότε ζούσαν στο Μίτσελ.

Ο ιδιοκτήτης είχε τραβήξει ένα βίντεο από την παράστασή μας και το έβαλε στο Facebook. Η σελίδα στο Facebook είχε ανάψει και μέχρι τις 8.00 π.μ. της Τρίτης είχε πάνω από 800 επισκέψεις, υπενθυμίζοντας ότι η πόλη έχει μόνο 1000 κατοίκους.

Οι επιτυχίες στο Facebook έχουν πλέον ξεπεράσει τα 2,8 χιλιάδες.